Edebiyatımızda nesir, özellikle 19. asra gelinceye kadar hep ikinci planda, şiirin gölgesinde kalmıştır.Nesir türü dil ve üslûp yönüyle üç gruba ayrılır:
1.Süslü nesir: Arapça ve Farsça’nın kurallarını hakim olduğu, edebi sanatlara ve secilere (şiirde kafiye) yer veren uzun cümlelerden oluşan metinlerdir. Bunlarda önemli olan söyleyiş güzelliğidir. Konu ve anlam ikinci planda kalır.
Sinan Paşa (Tazarruname), Veysi, Nergisi bu türde örnekler vermiştir.
2. Orta nesir: Öğretici bir amacı olan, bilim ve kültür alanındaki eserlerdir. Bu eserlerde Arapça ve Farsça kelimeler sıkça bulunur ama cümleler süslü nesire nazaran daha anlaşılır ve kısadır. Çünkü amaç sanat göstermek değil öğretmektir.
Naima (Tarih), Katip Çelebi (Fezleke), Koçi Bey (Risale)
3. Sade nesir: Halkın konuştuğu dili esas alarak yazılan eserlerdir. Daha ziyade tarih, hikaye ve tasavvufi kitaplar bu üslupla kaleme alınmıştır.
Evliya Çelebi (Seyahatname), Mercimek Ahmed (Kabusname, Kul Mesut (Kelile ve Dimne)
Anasayfa 
] 
Konu: Divan Nesri 